Jako menedżerowie nieustannie kreślimy scenariusze przyszłości i przewidujemy zdarzenia, które nigdy się nie wydarzą. To leży lub powinno leżeć w naszej ludzkiej naturze. „Przewidywanie przyszłości było niezbędne do wyłonienia się wyrafinowanej ludzkiej kultury i jej ewolucji stymulowanej przez nauczanie i innowacje” – mów prof. Thomas Suddendorf, współautor książki „Zdolność Przewidywania”. Tylko dzięki dalekowzroczności, cesze, którą posiada jedynie człowiek, możemy rozpoznać przyszłą użyteczność nowego pomysłu. Bez tego nawet najbardziej kreatywne idee mogą szybko wygasnąć jako panaceum na bieżące wyzwania, być zignorowane lub błędnie zinterpretowane. Z uwagi na to, że niekiedy niepewność ukrywa się za bezpośredniością, a stanowczość za dwuznacznościami, nie jest łatwo wybrać najoptymalniejszy scenariusz przyszłości, szczególnie, że rzeczywistość jest ze swej natury złożona, polifoniczna.

Przemysł jest zwierciadłem głębszych prądów gospodarczych i społecznych i czekają nas ciekawe czasy, zajmujący rok. Powinniśmy oczekiwać więcej czarnych
łabędzi, złożonych zmian (ponieważ złożony jest człowiek), tarć „płyt tektonicznych” i wynikających z niedojrzałości głupich decyzji geopolitycznych – to wszystko nie powinno nas dziwić, ponieważ jesteśmy tu, gdzie jesteśmy jako rezultat procesu niekończącej się ewolucji. Oczekujmy zatem nieoczekiwanego, aby być zaskoczeni „spokojnym morzem”. Jako „Production Manager” w 2025 r. chcielibyśmy skierować tę „wielką łajbę” na kurs 5.0. (za wcześnie?), na archipelag
organizacji skupionych na człowieku i jego podmiotowości, o nadludzkiej odporności na zaszytego w naturze rzeczywistości Heraklidesa.

Przyjemnej lektury,
Przemysław Ozga
redaktor naczelny czasopisma „Production Manager”